capuchino ━♡。#showho

Title : capuchino

Couple : shownu x wonho

Hashtag : #บาริสต้าฮยอนอู

Talk : สั้นมากค่ะ บอกแค่นี้ 555555555 มันไม่มีไรเลย ฮือ

เรื่องต่อไปจะตามมาเร็วๆนี้ค่ะ รอติดตามกันด้วยนะ ฟีดเเบคเป็นยังไงบอกเราด้วยนะ จุ้บๆ รักชาวเรือทุกท่าน

“ฮยอนอูโต๊ะ 5 คาปูชิโน่เย็น 2 ที่”

เสียงใสเอ่ยขึ้นที่หน้าเคาเตอร์ของร้านที่มีคนตัวสูงยืนรับออเดอร์อยู่ข้างหลังเคาเตอร์นั้น ฮยอนอูรับกระดาษจดออเดอร์ที่โฮซอกยื่นมาให้เมื่อสักครู่ขึ้นมาดูก่อนจะหมุนตัวไปทำหน้าที่ของตัวเองตามออเดอร์ที่ได้รับมา

กาแฟสองชอตถูกเทลงในแก้วมิกซ์เซอร์ ก่อนแขนยาวจะเอื้อมมือไปหยิบนมสดที่ถูกวางอยู่บนชั้นมาค่อยๆเทส่วนผสมทีละอย่างลงไปอย่างพิถีพิถัน ส่วนผสมทุกอย่างถูกคนให้เข้ากันจนเกิดกลิ่นหอมที่รับรู้ได้ถึงความกลมกล่อมของกลิ่นกาแฟตั้งแต่ยังไม่ได้ลองชิม ก่อนจะค่อยๆเทส่วนผสมนั้นลงในแก้วกาแฟขนาดกลางที่บรรจุน้ำแข็งเปล่าอยู่เกือบค่อนแก้วที่ถูกตักไว้รอจำนวนสองแก้ว เขาไม่ลืมที่จะเติมนมเย็นและโฟมนมเย็นเพื่อรสชาติที่กลมกล่อมมากยิ่งขึ้น และปิดท้ายด้วยการโรยผงชินนามอนลงบนโฟมนมนั้น กาแฟคาปูชิโน่เย็นสองแก้วด้วยฝีมือผสมกับความใส่ใจในการทำของฮยอนอูพร้อมเสิร์ฟแล้ว

กริ๊ง ...

โฮซอกรีบบึ่งมาที่หน้าเคาเตอร์อีกครั้งหลังจากได้ยินเสียงกริ่งที่เป็นสัญญาณบ่งบอกว่ากาแฟคาปูชิโน่เย็นสองแก้วที่เขาไปรับออเดอร์มาก่อนหน้านี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าหวานมาถึงเคาเตอร์อีกครั้งด้วยรอยยิ้ม เรียวแขนขาวที่แขนเสื้อเชิ้ตถูกพับไว้ตรงข้อพับเอื้อมมือไปหยิบกาแฟสองแก้วมาใส่ถาดเตรียมพร้อมไปเสิร์ฟ โดยไม่ลืมที่จะหันไปส่งยิ้มให้อีกคนอย่างละมุน ฮยอนอูยิ้มรับรอยยิ้มนั้นอย่างว่าง่ายก่อนจะเงยหน้าไปมองที่นาฬิกาเรือนโตที่ถูกแขวนไว้ที่ผนังบริเวณหน้าประตูร้าน เข็มยาวและเข็มสั้นเคลื่อนที่บ่งบอกเวลาว่าตอนนี้ใกล้ได้เวลาปิดคาเฟ่แล้ว คาปูชิโน่เมื่อครู่นั้นก็คงเป็นออเดอร์สุดท้ายของวันนี้

“เหนื่อยมั้ย วันนี้ลูกค้าเยอะเลย”

ฮยอนอูถามอีกคนด้วยความเป็นห่วง วันนี้ลูกค้าเยอะอย่างที่เขาว่าจริงๆ อาจเป็นเพราะวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุดทำให้ผู้คนแวะเข้ามาหาอะไรดื่มกันที่คาเฟ่ของเขา โฮซอกส่ายหน้ายิ้มแทนคำตอบพลางคอยเช็ดทำความสะอาดที่เคาเตอร์ไปด้วย มือหนาถูกยื่นมาจับที่ข้อมือเล็กเชิงให้อีกคนหยุดทำ ฮยอนอูเห็นว่าวันนี้โฮซอกเดินเสิร์ฟและรับออเดอร์ทั้งวันก็เหนื่อยมากพอแล้ว หน้าที่การทำความสะอาดเตรียมปิดร้านนี้จึงควรจะเป็นหน้าที่ของเขา

“ไม่เอา เดี๋ยวเราทำเอง” โฮซอกดื้อ

“ไม่เอาเหมือนกัน โฮซอกไปพักเถอะ เดี๋ยวเราจัดการเอง”

โฮซอกยืนชั่งใจอยู่พักนึง ทำให้ฮยอนอูส่งสายตาดุเชิงบังคับมาที่เขา ก่อนที่โฮซอกจะยู่หน้าใส่ฮยอนอูไปทีนึงแล้วเดินหนีเข้าหลังร้านอย่างว่าง่าย ฮยอนอูมองตามแล้วส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู เวลาโฮซอกเอาแต่ใจเล็กๆแบบนี้มันน่ารักดีเหมือนกัน

ไม่นานนักฮยอนอูก็เดินกลับเข้ามาหลังร้านหลังจากที่ทำความสะอาดเก็บโต๊ะทุกอย่างภายในร้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฮยอนอูไม่ได้เดินมาตัวเปล่า หากแต่สองมือกลับถือคาปูชิโน่ไว้สองแก้วไว้สำหรับเขาและโฮซอก คนตัวสูงเดินตรงไปยังอีกคนที่กำลังนั่งฟังเพลงรอเขาอยู่ตรงโซฟาที่พักสำหรับพวกเขา โฮซอกละสายตาจากโทรศัพท์มือถือที่ตอนนี้กำลังกดเลือกเพลงที่จะฟัง เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินตรงเข้ามาหาก็รีบเขยิบที่นั่งเพื่อให้อีกคนได้นั่งลงข้างๆอย่างสบาย

“เราทำมาให้”

“ขอบคุณนะ”

สองมือเรียวรับแก้วกาแฟนั้นมาด้วยรอยยิ้ม ริมฝีปากแดงฉ่ำค่อยๆก้มลงดูดของเหลวที่มีรสชาติกลมกล่อมนั้นขึ้นมาอย่างกระหาย ฮยอนอูนี่เป็นบาริสต้าที่ชงกาแฟได้อร่อยที่สุดในโลกเลยจริงๆ

“เหนื่อยแย่เลยใช่มั้ยวันนี้ เราควรจะจ้างเด็กเสิร์ฟเพิ่มแล้วแหละ เราไม่อยากให้โฮซอกเหนื่อย”

ฮยอนอูเริ่มครุ่นคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง เขาเป็นเจ้าของคาเฟ่แห่งนี้ พนักงานในร้านมีกันแค่สามคนรวมถึงโฮซอกก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย จากเดิมทีที่ฮยอนอูเปิดร้านใหม่ๆก็มีแค่โฮซอกเท่านั้นที่มาช่วยโดยไม่เอาค่าจ้างใดๆ แต่เมื่อได้ขยับขยายร้านและคาเฟ่ของเขาได้เป็นที่รู้จักมากขึ้น ทำให้มีลูกค้าเข้ามามากหน้าหลายตาทั้งขาจรและขาประจำ จนทำให้ต้องจ้างพนักงานเพิ่มด้วยกลัวว่าโฮซอกจะทำไม่ไหว แล้วดูเหมือนตอนนี้ก็อยากจะหาคนมาช่วยแบ่งเบาภาระโฮซอกเพิ่มอีกสักคนสองคนก็คงจะดี

“เราไม่เหนื่อยซักหน่อย แค่นี้ก็พอแล้ว เราทำไหวนะ”

“แต่เราไม่อยากให้โฮซอกเหนื่อยจริงๆนะ”

ฮยอนอูพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาไม่อยากเห็นใบหน้าน่ารักๆนั้นต้องมีสีหน้าของความเหนื่อยปนอยู่แม้แต่น้อย แม้ปากโฮซอกจะบอกว่าไม่เหนื่อย แต่ฮยอนอูก็รู้แหละว่านั่นคือคำโกหก

“เอาน่า ไว้ค่อยคิดก็แล้วกัน ตอนนี้เราไหว โอเคมั้ย?”

“อื้อ เอางั้นก็ได้”

สงบความคิดลงตามคำสั่งของอีกคนอย่างว่าง่าย เวลาหลังเลิกงานแบบนี้ไม่ควรมีเรื่องอะไรมาก่อกวนเวลาส่วนตัวของเขาและโฮซอก ฮยอนอูเอนหลังไปตามพนักพิงของโซฟาตัวใหญ่เพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้า แขนยาวถูกชูขึ้นเพื่อขับไล่ความปวดเมื่อยในร่างกายออกไปก่อนที่ร่างกายจะบังคับให้ส่วนแขนของตัวเองยื่นไปพาดไว้เบาๆบนไหล่บางของโฮซอก

“แล้วถือมาสองแก้ว ทำไมไม่กิน?”

“ลืม”

ตอบสั้นๆพลางเอื้อมมือไปหยิบมาดื่มตามที่โฮซอกทักท้วง โฮซอกแค่นหัวเราะเบาๆกับคำตอบของฮยอนอู นี่แกล้งตลกหรือตลกเองโดยธรรมชาติกันเนี่ย

“ของเราน้ำแข็งละลายแล้วอะ ไม่อร่อยเลย ขอกินกับโฮซอกได้มั้ย?”

“อื้อ เอาสิ”

แก้วกาแฟที่ตอนนี้มีปริมาณที่พร่องลงไปเกือบครึ่งแก้วถูกยื่นมา ฮยอนอูรับไปดื่มทันทีด้วยกลัวจะไม่ทันรับรู้รสชาติกาแฟสุดกลมกล่อมที่ตัวเองทำเองกับมือ เขาดื่มมันด้วยความกระหายพลางสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆของกาแฟแก้วโปรดถ้วยนี้เข้าเต็มปอด ไม่นานก็หมดลงจนเหลือเพียงคราบกาแฟที่จับกลุ่มกันอยู่บนก้อนน้ำแข็งในแก้วเท่านั้น

“เหนื่อยจังเลย”

หลังจากวางแก้วกาแฟไว้ที่โต๊ะฮยอนอูก็จัดการทิ้งศรีษะลงที่ไหล่ของโฮซอก วันนี้เขาเองก็เหนื่อยเช่นกัน แต่แค่ได้ซบไหล่ของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าแฟนนี่ก็น่าจะพอขับไล่ความเหนื่อยนี้ได้บ้าง หากแต่อีกคนก็พยายามจะดันหัวเขาออกเพราะรับน้ำหนักไม่ไหว

“ขอซบหน่อยไม่ได้หรอ”

“เราหนัก”

โฮซอกว่า แต่เมื่อเห็นอีกคนที่โดนปฏิเสธการกระทำเมื่อสักครู่หน้ามุ่ยลงก็อดเป็นห่วงไม่ได้ สองมือเล็กถูกยื่นมากอบกุมใบหน้าของอีกฝ่ายที่ตอนนี้กำลังงองุ้มอยู่ ใบหน้าของฮยอนอูถูกจัดแจงให้อยู่ตรงตำแหน่งกับใบหน้าของโฮซอกอย่างว่าง่าย รอยยิ้มหวานๆถูกส่งออกไปทำให้คนที่ได้รับรอยยิ้มนั้นยิ้มตอบกลับโดยไม่รู้ตัว เพราะนอกจากรอยยิ้มของโฮซอกแล้ว ใบหน้าน่ารักๆของอีกคนนั้นก็ชวนหลงใหลซะเหลือเกิน

“เหนื่อยหรอ?”

“อื้อ”

“เรานวดให้เอามั้ย?”

“ไม่เอา เราอยากซบไหล่โฮซอก”

“แค่ซบเราแล้วมันจะหายเหนื่อยได้จริงๆหรอ?”

ฮยอนอูไม่ตอบอะไรออกไปแต่เป็นการส่ายหน้าเพื่อตอบอีกคนแทน โฮซอกยู่ปากใส่ฮยอนอูอย่างน่ารัก คนอะไรรู้จักขี้อ้อนขนาดนี้

“แต่ฮยอนอูตัวหนัก”

“ถ้างั้นเราเปลี่ยนเป็นกอดได้หรือเปล่าล่ะ”

ไม่รอคำตอบใดๆทั้งสิ้น ฮยอนอูจัดการรวบเอวบางเข้าไว้ในอ้อมกอดทันที แววตาใสของคนที่ถูกกอดหันไปจับจ้องคนฉวยโอกาสอย่างเอาเรื่อง เขายังไม่อนุญาตเลยสักหน่อย แต่ใครสนกันหละ ฮยอนอูทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แนบชิดกว่าเดิม

“รู้สึกดีจัง”

“อย่ามา นี่หลอกกอดกันชัดๆ”

โฮซอกแย้งแต่ก็ยังคงนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของอีกคน ฮยอนอูอมยิ้มจนแก้มพอง ความเหนื่อยที่สะสมมาตลอดทั้งวันก็หายเป็นปลิดทิ้งเพียงแค่ได้กอดโฮซอกเอาไว้แบบนี้ หลายคนอาจจะคิดว่ามันช่วยให้หายเหนื่อยได้จริงๆหรอ ก็อยากให้ลองมีแฟนดูแล้วจะรู้

“หอมจัง”

ไม่พูดเปล่าหากแต่จมูกโด่งก็ไล่ซุกซนไปตามบริเวณท้ายทอยของคนในอ้อมกอด ฮยอนอูสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆของโฮซอกที่ผสมผสานกับกลิ่นกาแฟติดกายเข้าเต็มปอด ความหอมที่หาไม่ได้จากที่อื่นแต่หาได้จากตัวโฮซอกเพียงคนเดียวเท่านั้น อยากจะดื่มด่ำกาแฟแก้วนี้มันซะตอนนี้เลย

“อยากกินคาปูชิโน่อีกสักแก้วจัง”

“ตะกี้กินของเราไปแล้วยังไม่พออีกหรอ?”

“ไม่อยากกินแก้วนั้น อยากกินแก้วนี้ต่างหาก”

สิ้นเสียงมือหนาก็จัดการพลิกตัวของอีกคนให้หันมาเผชิญหน้ากับตัวเอง โฮซอกหลบตาเล็กน้อยเพราะความเขิน แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้มองหน้ากันใกล้ๆแบบนี้แต่ก็ไม่อาจจะชินได้เลยจริงๆ

“กินได้มั้ย”

“.......”

“ถ้าไม่ตอบ ถือว่าอนุญาตแล้วนะ”

โฮซอกไม่มีคำตอบใดๆให้ฮยอนอูแต่กลับนั่งนิ่งๆเหมือนเด็กอยู่ในปกครอง เปลือกตาคู่สวยหลับตาพริ้มเพื่อรอให้อีกฝ่ายจู่โจมอย่างรู้งาน ฮยอนอูยิ้มกับความว่าง่ายของอีกคน ไหนจะปากสีแดงฉ่ำของโฮซอกที่ชวนเข้าไปลิ้มลอง

ไม่มีบทสนทนาใดๆอีกต่อไป มือหนาที่เคยประคองใบหน้าหวานให้เข้ามาใกล้ตัวเอง ก่อนที่ริมฝีปากหน้าจะค่อยๆไปฝังรอยจูบเข้าที่ปากสีสวยของอีกคน ฮยอนอูค่อยดื่มด่ำกับด่านแรกของกาแฟแก้วนี้อย่างละมุนละม่อม ไม่มีการรีบร้อนหรือเร่งรีบใดๆ กลิ่นกาแฟอ่อนๆที่ยังติดอยู่ในโพรงปากของโฮซอกทำให้ยิ่งเชิญชวนเข้าไปลิ้มลองมากยิ่งขึ้น หลังจากดื่มด่ำกับรสชาติความหวานของปากสวยไปพอสมควร มือหนาถูกเปลี่ยนตำแหน่งไปสัมผัสที่หัวไหล่ของอีกคนเบาๆ ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมาเพื่อให้โฮซอกได้กอบโกยอากาศหายใจด้านนอก

“อร่อย” ฮยอนอูว่า

ทำให้โฮซอกหน้าขึ้นสีด้วยความเขิน จนเป็นเหตุให้มือบางฟาดเข้าที่ไหล่หนาด้วยความหมั่นเขี้ยว ฮยอนอูเบ้หน้าด้วยความเจ็บ แม้โฮซอกจะตัวเล็กกว่าเขามากโขแต่มือหนักไม่ใช่เล่นเลยจริงๆ

“กลับบ้านกันเถอะ”

“อะไรยังกินไม่หมดเลย”

“กินอะไร ทะลึ่งละ ปล่อยได้แล้ว อยากกลับบ้านแล้ว”

“ถ้าออกจากอ้อมกอดเราได้ก็ลองดู”

โฮซอกเริ่มจะสะบัดร่างกายออกจากอ้อมกอดหนาของฮยอนอูนั้นแต่ก็ดูเหมือนจะดิ้นยังไงก็ไม่หลุดสักที กลับกลายเป็นว่ายิ่งทำให้ฮยอนอูกอดรัดแน่นยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

“นี่อย่าแกล้งได้มั้ย”

ใบหน้าสวยหันมาเหวี่ยง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฮยอนอูสะทกสะท้านแต่อย่างใด คนร่างหมีทำลอยหน้าลอยตาทั้งที่แขนแกร่งก็ยังไม่ยอมคลายออกจากตัวอีกคนเลยแม้แต่นิด

โฮซอกที่มองไม่เห็นหนทางที่จะหลุดพ้นจากอ้อมกอดนี้ได้ก็ทำได้แค่อยู่นิ่งๆให้ฮยอนอูกอดอยู่อย่างเดิม ฮยอนอูยิ้มร่าเมื่อเห็นอีกคนเชื่อฟังตัวเองอีกครั้ง โฮซอกเป็นเด็กดีแบบนี้เสมอเลย

มือหนาค่อยๆสัมผัสไหล่บางอย่างทะนุถนอมก่อนจะผลักเบาๆให้อีกคนนอนราบไปตามขนาดของโซฟาแล้วจัดการพาตัวเองขึ้นคร่อมบนตัวอีกคนเสร็จสรรพ โฮซอกรู้ว่าไม่เคยจะห้ามฮยอนอูได้หรอก เพราะเขาเองก็ใจอ่อนให้ฮยอนอูอยู่ดี ร่างเล็กโอนเอียงไปตามแรงผลักของร่างหนาอย่างว่าง่ายสองมือเล็กก็ถูกยกขึ้นมาโอบรอบคอของอีกฝ่ายอย่างรู้งาน

ส่วนผสมทุกอย่างถูกผสมผสานให้เข้ากันอย่างลงตัวบนร่างกายของฮยอนอูและโฮซอก วันนี้ฮยอนอูเบื่อกาแฟเย็นแล้วอยากจะกินกาแฟแบบเฟรบเป้บ้าง เมื่อฮยอนอูจัดการผสมทุกอย่างลงบนตัวโฮซอกจากนั้นก็ก็ค่อยๆจัดการปั่นส่วนผสมทุกอย่างให้เข้ากันอย่างละเมียดละไม ความละมุนละม่อมในการชงกาแฟแก้วนี้นี้ได้รับการพิถีพิถันมากเป็นพิเศษจนได้รสชาติที่กลมกล่อมและหอมหวานยิ่งกว่าทุกครั้งที่เคยทำ เมื่อเสร็จสิ้นในการมิกซ์ส่วนผสมแล้วทุกอย่าง เขาก็ไม่ลืมที่จะเติมนมสดสีขาวเทลงไปที่กาแฟถ้วยนี้เพื่อความสมบูรณ์แบบของคาปูชิโน่เฟรบเป้แก้วโปรดแก้วนี้ ...

“จะนอนหลับหรือเปล่าก็ไม่รู้คืนนี้”

“ทำไมอะ?”

“ก็วันนี้กินกาแฟไปตั้งสองแก้ว โดยเฉพาะแก้วสุดท้ายใส่ไปหลายช็อตซะด้วย”

END