[OS] Detective ━♡ #showho

Title : Detective

Couple : shownu x wonho

Hashtag : #นักสืบฮยอนอู

Talk ♡

บอกตรงๆว่า ไม่เกี่ยวกับการสืบอะไรเล้ย 555555555555555555555555555 อย่าคาดหวังมากนะต้ะ มันแบบ เหิกกกกกกกกกกกกก ฝากอีกเรื่องด้วยนะคะ ชีวิตดูว่าง 5555 จริงๆพลอตนี้มีน้องหยิบมาให้เลยอยากลองแต่งดู แต่ก็ได้แค่นี้จริงๆค่ะ 555555 ตอนนี้เรามีแพลนจะเเต่งเรื่องยาวแต่ไม่รู้จะรอดหรือเปล่า ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะชาวเรือทุกท่าน เลิ้บบบบบบ ;3

♡

อย่า

อย่าทำผม

ออกไป

ออกไปจากตัวผม

ฮรึก…

“เฮือก!!”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โฮซอกต้องตื่นขึ้นมากลางดึก ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาโดนก่อกวนความสุขในยามหลับใหลแบบนี้ โฮซอกรู้สึกมาได้สักพักแล้วหลังจากที่เขาเข้านอนและเข้าสู่ห้วงนิทราได้สักพักก็จะรู้สึกเหมือนมีอะไรแฝงตัวเข้ามาอยู่ในร่างกายเขาตลอดเวลา แต่เมื่อสะดุ้งตื่นสิ่งแปลกปลอมที่เขาได้รับสัมผัสในในทุกคืนพอตื่นมาก็กลับหายไปราวกับว่ามันเป็นแค่ความฝันในชั่วข้ามคืนเท่านั้น หากแต่ความเป็นจริงแล้วนี่มันคือความจริง ที่เกิดขึ้นจริงๆ แต่จับต้องไม่ได้ เพราะทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาโฮซอกจะรู้สึกปวดหนึบบริเวณส่วนล่างนั้นตลอด

ตอนแรกโฮซอกคิดว่าตัวเองคงจะแค่ฝันไปจริงๆ แต่ฝันในลักษณะแบบนี้กลับวนเวียนเข้ามาบ่อยเหลือเกิน มันไม่ใช่เกิดขึ้นแค่ครั้งสองครั้ง แต่มันเกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน โฮซอกไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร มีครั้งนึงที่เขาคิดว่ามันหายไปแล้ว แต่สุดท้ายมันก็ยังกลับเข้ามาใหม่ และเป็นแบบนี้อยู่ตลอด ถ้าให้นับจริงๆก็คงเดือนละครั้งได้ บางเดือนนี่สองครั้งก็ยังมี

นี่ก็ผ่านมาเกือบปีแล้ว โฮซอกก็ยังค้นหาความจริงไม่ได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองมันคืออะไรกันแน่ ?

มีคนเข้ามาลักหลับเขาอย่างนั้นหรอ?

แต่เขาพักอยู่ที่นี่คนเดียวนะ ..

ซน ฮยอนอู

010-2918XXXX

รับงานสืบทั่วราชอาณาจักร

โฮซอกยืนมองกระดาษสี่เหลี่ยมแผ่นเล็กขนาดพอดีที่อยู่ในมืออย่างครุ่นคิด มืออีกข้างก็กำลังถือสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของเขาไว้เตรียมจะโทรออกหาใครสักคนที่ปรากฎชื่ออยู่ในกระดาษแผ่นนี้

“ฮยอนอู..”

โฮซอกเอ่ยชื่อแสนจะคุ้นนี้ขึ้นมาพลางกัดริมฝีปากแน่น จริงๆมันไม่ใช่เรื่องยากอะไรถ้าแค่จะโทรหาเพื่อเรียกใช้งานนักสืบก็เท่านั้น หากแต่คุณฮยอนอูคนนี้ไม่ใช่เพียงแค่นักสืบธรรมดาน่ะสิ ไม่ใช่เพราะมีค่าตัวที่แสนแพงอะไรหรอกนะ เรื่องนั้นโฮซอกไม่มีปัญหา แต่ปัญหามันติดตรงที่ว่าฮยอนอูที่เป็นนักสืบแถมยังพ่วงตำแหน่งแฟนเก่าของชินโฮซอกคนนี้ด้วยยังไงล่ะ

“สวัสดีครับ”

“เอ่อ นั่นใช่คุณซนฮยอนอูหรือเปล่าครับ?”

“ครับ คุณเป็นใครครับ”

คำถามนี้ทำให้โฮซอกหัวใจหล่นวูบ ใจจริงก็ไม่ได้อยากจะคาดหวังว่าอีกคนจะต้องจำเขาได้ แต่ว่าฮยอนอูจะจำไม่ได้แม้แต่เสียงของคนที่เป็นแฟนเก่าได้ลงคอเชียวหรือ

“ฉันโฮซอกเอง..”

“….”

“ฉันมีเรื่องจะรบกวน ช่วยมาเจอฉันที่คอนโดหน่อย”

คอนโด…

“ขอบคุณที่มานะฮยอนอู”

โฮซอกเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นอีกคนปรากฏตัวอยู่ในภายในห้องของตัวเองตามคำเชิญ โฮซอกไม่รู้ว่าคิดผิดหรือคิดถูกที่เรียกฮยอนอูมาในวันนี้ มันค่อนข้างรู้สึกอึดอัดนิดหน่อยที่ต้องเผชิญหน้ากับคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนเก่าซึ่งๆหน้าแบบนี้ โฮซอกพยายามทำตัวให้เป็นปกติหากแต่ข้างในก็ยังใจเต้นรัวเป็นจังหวะกลอง ฮยอนอูยังเหมือนเดิมทุกอย่างไม่มีผิดเพี้ยนไปจากเดิม ร่างสูงที่วันนี้มาในชุดเสื้อแจ็คหนังสีดำขลับตัดกับเสื้อยืดสีขาวตัวในบวกกับกางเกงยีนส์สีกรมท่าอ่อนที่ดูเข้ากันกับฮยอนอู หมวกแคปและแว่นตาดำที่เพิ่งถูกปลดออกเมื่อเข้ามาในห้องนี้ได้ไม่นานเผยให้เห็นใบหน้าหล่อที่ชัดเจนของเขา

“นายกำลังสงสัยว่ามีคนเข้ามาทำมิดีมิร้ายกับนายอย่างนั้นหรอ?”

“ใช่ ทีแรกฉันก็คิดว่าฉันฝันไป แต่ว่า เอ่อ .. มันค่อนข้างน่าอายนิดหน่อยนะ แต่ก็ตามที่ฉันเล่าให้นายฟังไปคร่าวๆเมื่อวานนั่นแหละ”

มือเรียวถูกยกขึ้นมาเกาที่ท้ายทอยตัวเองแก้เขิน เมื่อต้องเอ่ยถึงปัญหาของตัวเองให้อีกคนฟัง ซึ่งมันเป็นปัญหาที่ค่อนข้างน่าอายสำหรับโฮซอกจริงๆ โฮซอกไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่ถ้าเกิดปล่อยไว้อยู่แบบนี้ก็อาจจะไม่เป็นผลดีกับตัวเขาเองเท่าไหร่นัก ยังไงก็ต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเขากันแน่

“นายเลยจะให้ฉันสืบให้ใช่มั้ยว่าใครที่ลักลอบเข้ามาหานาย”

“อื้อ”

โฮซอกพยักหน้า ทำให้ฮยอนอูได้ใช้ความคิดอีกครั้งว่าจะสืบเรื่องนี้ยังไงดี เมื่อเห็นสีหน้าอีกฝ่ายที่กำลังคิ้วขมวดอย่างวิตกกังวล

“แล้วมีใครน่าสงสัยหรือเปล่า?”

“หือ?”

“เช่นเพื่อนข้างห้อง หรือคนสะกดรอยตาม”

โฮซอกครุ่นคิดตามคำถามของฮยอนอู ความเป็นจริงแล้วโฮซอกเองก็ไม่รู้หรอกว่ามีใครสะกดรอยตามเขา เท่าที่ใช้ชีวิตประจำวันปกติก็ไม่ได้มีความรู้สึกที่ต้องไปหวาดระแวงอะไร แต่กลับมีแค่ช่วงเวลาเดียวคือตอนหลังจากที่เขาเข้านอนแล้วเท่านั้นที่เริ่มรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยที่จะเกิดขึ้น แต่เมื่อวันใดที่เขาเริ่มจะระมัดระวังตัวหรือตั้งใจจะไม่นอนด้วยกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีกก็กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นในวันนั้นๆซะอย่างนั้น

“ฉันไม่รู้ ถ้าเอาตามที่คิดก็ไม่ได้สงสัยใครนะ”

“ถ้าอย่างนั้นนายแน่ใจจริงๆใช่มั้ยว่านายไม่ได้ฝันไป”

ฮยอนอูย้ำในคำถาม ใบหน้าหวานเงยหน้ามองก่อนจะพยักหน้าอย่างถอดใจ อยากจะบอกคนตรงหน้าเหลือเกินว่าเขาเองก็อยากจะคิดว่ามันเป็นแค่ความฝันเหมือนกัน

“แล้วมันเกิดขึ้นบ่อยแค่ไหน”

“มันจะกลับมานานๆที ส่วนคืนก่อนนั้นก็เป็นครั้งแรกของเดือนนี้”

“ห้องนายมีกล้องวงจรปิดหรือเปล่า?”

เหมือนมีแสงสว่างแว้บเข้ามาในหัว โฮซอกเหมือนกำลังคิดอะไรดีๆบางอย่างได้ หากแต่ความคิดนั้นก็ต้องดับลงเมื่อคิดได้ว่าห้องของเขานั้นไม่มีกล้องวงจรปิดมีเพียงบริเวณด้านนอกเท่านั้น

“ในห้องไม่มี แต่นอกห้องก็น่าจะมีไม่ใช่หรอ?”

“อ๋า จริงสิ ทำไมฉันลืมคิดไปได้นะ”

ไวกว่าความคิด มือเรียวจัดการคว้าแขนของอีกคนแล้วรีบพุ่งออกจากห้องตรงไปยังห้องบันทึกกล้องวงจรปิดที่ชั้นล่างของคอนโด โฮซอกควรจะคิดให้ได้เร็วกว่านี้ไม่งั้นคงจะได้รู้ตัวคนร้ายไปตั้งนานแล้ว

แต่วันนี้ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างโฮซอกสักเท่าไหร่

ยามที่เฝ้าอยู่ที่ห้องบันทึกกล้องวงจรปิดบอกกับโฮซอกว่า ห้องของโฮซอกอยู่บริเวณมุมอับที่ไม่เป็นจุดโฟกัสของกล้องที่ติดอยู่ทำให้ไม่สามารถเห็นได้ว่ามีใครพยายามที่จะเข้าห้องเขาหรือเปล่า โฮซอกก็โวยวายไปยกใหญ่ว่าทำไมไม่บอกเขาว่ามุมนั้นกล้องจะมองไม่เห็น เป็นคอนโดที่ไร้ซึ่งความปลอดภัยให้ผู้พักอาศัย ดีที่มีฮยอนอูห้ามไว้ซะก่อน ทั้งสองจึงรีบผละออกมาจากห้องบันทึกกล้องนั้นและกลับมายังห้องของตัวเองด้วยความไม่สบอารมณ์

“แล้วแบบนี้ ถ้าเกิดมีใครบุกเข้ามาหาฉันจริงๆ ฉันก็ไม่มีทางรู้เลยสิ”

โฮซอกยังคงหงุดหงิดไม่เลิก น้ำเสียงขุ่นมัวนั้นทำเอาฮยอนอูเองก็เครียดไปด้วย ใบหน้าสวยบูดบึ้งอย่างไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ เป็นภาพที่ฮยอนอูไม่ค่อยจะชินมากเท่าไหร่นัก เพราะปกติแล้วโฮซอกจะเป็นอารมณ์ดี

“ใจเย็นๆก่อนก็แล้วกันนะ ยังไงคืนนี้ฉันจะมานอนเป็นเพื่อนก่อนก็แล้วกัน โอเคมั้ย?”

“ฮื่อ เอางั้นก็ได้ ขอบคุณนะ”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายเสนอมาแบบนั้นก็เลยตกลงอนุญาตเพื่อความสบายใจ อย่างน้อยฮยอนอูก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน และคืนนี้ไอ้โรคจิตคนนั้นก็คงจะไม่กล้าเข้ามาทำอะไรเขาอีกแน่นอน

.

.

“เดี๋ยวฉันนอนโซฟาข้างนอกนี่ละกัน”

ฮยอนอูว่าก่อนล้มร่างตัวเองลงบนโซฟาขนาดยักษ์ใหญ่ที่วางหราอยู่กลางห้องโถง โฮซอกยืนชั่งใจอยู่ใกล้ๆในมือมีหมอนผ้าห่มที่ตั้งใจหอบมาให้ฮยอนอูโดยเฉพาะ แต่ก็ยังมีความลังเลใจที่จะให้เขานอนอยู่โซฟาหน้าทีวีนี้ เพราะโฮซอกคิดว่าถ้าฮยอนอูนอนเฝ้าข้างนอกห้องแบบนี้ ถ้าเกิดคืนนี้มีอะไรเกิดขึ้นกับเขาอีกครั้ง ฮยอนอูจะตามเข้าไปช่วยและจับโรคจิตคนนั้นได้ทันหรือเปล่า

“เอ่อ ฮยอนอู ไปนอนกับฉันในห้องก็ได้นะ”

“แต่...”

ร่างสูงลุกขึ้นนั่งหลังจากได้ยินคำเชิญชวนของอีกฝ่าย ดูจากสีหน้าของโฮซอกแล้วฮยอนอูก็คิดว่าเขาก็คงจะกลัวว่าคืนนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกจริงๆถึงขนาดยอมให้เขาไปนอนด้วยในห้องแบบนั้น

“เอาน่า ไม่เป็นอะไรหรอก อยู่ใกล้ๆฉันไว้ ฉันจะได้อุ่นใจยังไงล่ะ”

“อื้ม เอางั้นก็ได้ แต่เดี๋ยวขอตัวออกไปซื้อของข้างล่างก่อนนะ เดี๋ยวขึ้นมา อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย?”

“อื้อ ไปเถอะ”

.

.

.

ก๊อกๆ ..

“โทษนะครับมีคนอยู่มั้ยครับ”

เสียงของผู้มาเยือนคนใหม่เอ่ยทักที่หน้าประตูห้อง เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับใดๆจากคนภายในห้อง คนที่หน้าประตูจึงถือวิสาสะหมุนลูกบิดดูก็พบว่าประตูนี้ไม่ได้ล็อค

“ฮัลโหล คุณโฮซอกอยู่มั้ยครับ”

“..............”

ไร้เสียงตอบรับใดๆดังกลับมา เขาจึงถือวิสาสะเดินเข้ามาภายในห้องของโฮซอกทั้งๆที่ไม่ได้อนุญาตจากเจ้าของห้อง อีจูฮอนผู้ที่พักอาศัยอยู่ห้องตรงข้ามกับโฮซอกที่ตอนนี้ได้ย้ายร่างของตัวเองเข้ามาเหยียยภายในห้องฝั่งตรงข้ามของตัวเองเป็นที่เรียบร้อย

ความมืดที่ปกคลุมไปทั่วทุกมุมห้อง มีเพียงแสงสว่างจากโคมไฟสลัวจากมุมนึงของห้องเท่านั้น หากแต่ไม่ปรากฎคนอยู่ในนี้เลยสักคน มีเพียงความเงียบที่ออกมาต้อนรับเขาตั้งแต่เดินเข้ามาในห้องนี้

จูฮอนหันมองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง เพราะความมืดและแสงจากโคมไฟส่องมาไม่ถึงทำให้มองไม่ค่อยเห็นทางสักเท่าไหร่นัก เขาล้วงอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงมือเรียวสไลด์หน้าจอเพื่อให้มองเห็นความสว่างก่อนสายตาจะวาดไปที่เวลาที่อยู่บนหน้าจอมุมซ้าย

เที่ยงคืนกว่าแล้วสินะ ..

เวลานี้โฮซอกคงจะเข้านอนแล้ว ...

จูฮอนพาขายาวของตัวเองเดินตรงดิ่งไปยังห้องนอนของโฮซอกที่ตัวเขาเองรู้ดีว่าอยู่มุมไหน มันไม่ยากเลยท่จะเดาสัดส่วนพื้นที่ภายในคอนโดนี้ เพราะห้องของเขาก็มีทุกอย่างเหมือนห้องของโฮซอกนี่แหละ และเพียงไม่กี่ก้าวจูฮอนก็พาตัวเองมายืนอยู่ที่หน้าประตูห้องนอนของโฮซอกแล้ว มาถึงตอนนี้ความเงียบก็ยังครอบงำราวกับว่าไม่มีใครอยู่เลยจริงๆ

หลับไปแล้วจริงๆสินะ จูฮอนคิดในใจ

บานประตูห้องนอนที่ยังคงแง้มอยู่ จูฮอนไม่รอช้าที่จะผลักเข้าไปเพื่อตามหาเจ้าของห้องที่เขามั่นใจว่าเจ้าตัวคงตกอยู่ในภวังค์เป็นแน่แท้ เมื่อนำตัวเองเข้าไปในห้องนอนของโฮซอกได้แล้วก็พบกลับร่างของโฮซอกที่หลับใหลอยู่บนเตียงอย่างที่คิดไว้จริงๆ จูฮอนเหลือบไปเห็นแก้วนมที่ถูกดื่มทิ้งไว้พร่องไปแล้วครึ่งแก้วอยู่ตรงหัวเตียงจึงจะเตรียมลุกขึ้นเอาไปเก็บให้

“คุณโฮซอกครับ คุณโฮซอก”

จูฮอนเริ่มสะกิดคนที่กำลังนอนหลับอยู่ ร่างบางกลับนิ่งเหมือนไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเรียกของเขา จูฮอนตัดสินใจเขย่าตัวโฮซอกเพื่อเช็คดูว่าเขาคงหลับไปแล้วจริงๆหรือเปล่า โฮซอกเริ่มรู้สึกตัวนิดหน่อยแต่เปลือกตาคู่สวยก็ยังคงหลับอยู่แบบนั้น มีเพียงมือไม้ที่เริ่มสะเปะสะปะไปทั่วเมื่อรู้สึกถึงการก่อกวนเวลานอนทำให้จูฮอนที่นั่งอยู่ข้างๆเสียหลักไปตามแรงมือของโฮซอกทำให้ร่างของเขาลงไปซบบนร่างของโฮซอกอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“เฮ้ย มึงกำลังจะทำอะไรวะ!!!!!!”

เสียงดังตึงตังรัวเข้ามาอย่างไม่ทันให้จูฮอนได้ตั้งตัวรู้ตัวอีกทีร่างของเขาก็ถูกเหวี่ยงปลิวไปที่มุมนึงของห้องแล้ว ฮยอนอูเป็นคนกระชากคอเสื้อเขาขึ้นมาแล้วจับเหวี่ยงออกไปอย่างไม่ไยดี เมื่อเขาเดินเข้ามาแล้วพบว่าจูฮอนกับโฮซอกอยู่ในท่าที่ล่อแหลมขนาดนี้

“นี่มึงใช่มั้ยที่แอบเข้ามาหาโฮซอกบ่อยๆ”

“ใช่ครับ”

“ไอ้เวร!!!!!!”

ปั่ก!!!

หมัดหนักถูกพุ่งเข้าไปที่ใบหน้าของจูฮอนที่เพิ่งจะตั้งตัวยืนได้เมื่อสักครู่ก็ต้องล้มลงไปกับพื้นอีกครั้งตามแรงชกของฮยอนอู คนตัวสูงโมโหจนเลือดขึ้นหน้าเลยเตรียมจะรัวหมัดใส่คนตรงหน้าอีกไม่ยั้งมือ หากแต่จูฮอนยกมือขึ้นมาป้องเอาไว้ก่อน

“เดี๋ยวครับ!!! คุณฟังผมก่อน คุณกำลังเข้าใจผิด!”

จูฮอนรีบร้องอธิบายก่อนที่จะโดนกำปั้นรัวใส่ไปมากกว่านี้ ฮยอนอูชะงักลงเมื่อได้ยินแบบนั้นก่อนจะละจากตัวจูฮอนเพื่อรอฟังคำอธิบาย

“คือที่ผมบอกว่าเข้ามาหาบ่อยๆคือผมจะเข้ามาขอรามยอนคุณโฮซอกครับ ปกติผมชอบเข้ามาขออยู่แล้ว วันนี้ก็เหมือนกัน ผมเห็นว่าห้องไม่ได้ล็อคก็เลยถือวิสาสะเข้ามาไม่คิดว่าคุณโฮซอกจะหลับเร็วขนาดนี้เลยจะปลุกเพื่อขออนุญาตเอารามยอนในตู้เฉยๆครับ”

จูฮอนรีบรัวคำอธิบายของตัวเองด้วยความกลัว เขาไม่รู้หรอกว่าคนตรงหน้าเป็นใคร หรืออาจจะเป็นแฟนของโฮซอก แต่ที่แน่ๆผู้ชายคนนี้มือหนักไม่ใช่เล่น

“แน่ใจนะ?”

“ครับพี่ ผมขอโทษครับ ผมไม่กินแล้วก็ได้ ขอตัวก่อนนะครับ”

สิ้นเสียงก็รีบแจ้นออกจากห้องนอนของโฮซอกไปทันที เหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้คงทำให้จูฮอนไม่อยากจะกินรามยอนอีกไปหลายวันหรือไม่เขาเองก็ควรจะซื้อมาติดห้องไว้สักห้าลังน่าจะพอ

เมื่อจูฮอนออกไปจนพ้นสายตาแล้ว ฮยอนอูจึงหันกลับมาสนใจที่ตัวโฮซอกที่กำลังนอนหลับอยู่อีกครั้ง คนตัวสูงยืนมองอีกคนด้วยความหลงใหล ใบหน้าขาวๆกับเปลือกตาคู่สวยที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่นั้นช่างสะกดใจเขาเสียจริงๆ ไหนจะปากสีแดงเชอร์รี่ที่น่าเชิญชวนเข้าไปสัมผัสมัน ฮยอนอูเดินเข้ามาใกล้ๆก่อนจะหย่อนก้นลงที่ข้างตัวของโฮซอก มือหนาไล่สัมผัสไปทั่วแก้มของอีกฝ่ายอย่างละมุน ก่อนที่มืออีกข้างจะค่อยๆทยอยแกะกระดุมเสื้อของโฮซอกทีละนิด

วันนี้หลับง่ายดีจริงๆ ..

ฮยอนอูยิ้มร้ายก่อนจะวาดสายตาไปที่แก้วนมที่โฮซอกดื่มทิ้งไว้ตรงข้างหัวเตียง

ยานอนหลับยี่ห้อนี้เห็นผลไวจริงๆ ..

ฮยอนอูล้วงกุญแจออกมาจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะโยนมันทิ้งไปอย่างไม่ไยดี เวลานี้’กุญแจสำรอง’ที่โฮซอกเคยให้เขาเมื่อตอนยังคบกันอยู่ก็ไม่จำเป็นต้องใช้มันอีกต่อไปแล้ว

“ขอบคุณนะโฮซอกที่เปิดโอกาสให้ฉันได้เข้ามาทำอะไรนายได้ง่ายขึ้น”

END